دیشب مجموعه ی تلویزیونی آوای باران، بعد از کلّی هیجان و استرسی که به بیننده منتقل میکرد، به پایان رسید. نظرات مختلفی درباره ی این سریال وجود دارد، بعضی ها از تماشای این سریال راضی هستند و نکات مثبت خوبی از آن کسب کردند. بعضی هم معتقدند که این سریال یک چیزی شبیه فیلمهای هندی بود که با واقعیت فاصله ی زیادی داشت.

به نظر من این سریال هر چند می توانست بهتر از این باشد، ولی در کلّ سریال خوبی بود و نکات آموزنده ی زیادی داشت.

پرداختن به موضوع تکدّی گری و مشکلات کودکان خیابانی، نکته ی مثبت این سریال بود که کمتر کارگردانی به آن توجه کرده است.

کودکانی که در سختی و کمترین امکانات به سر می برند، و عده ای در همان شهر در ناز و نعمت غوطه ور هستند و خبر از دور و بر خود ندارند. افرادی که فقط به فکر منافع خود هستند، و برای رسیدن به اهداف مادّی خود، حتی به نزدیکان خود نیز رحم نمی کنند.

هر چند در این سریال در مورد رفتار خودسرانه ی فرزندان بیش از حدّ غلوّ شده بود، امّا به این نکته را خوب اشاره داشت، زن و شوهری که زندگی خود را بر پایه ی مال حرام بنا نهاده اند، در آینده از هر نظر هم که به ظاهر موفق شوند، در تربیت فرزندان خود دچار مشکل می شوند. حتی پسر بزرگ خانواده که به ظاهر فردی متدیّن و مقیّد است نیز با پدر و مادر خود مشکل دارد و آنها را قبول ندارد.  همین شکست برای نادر و زیور کافیست، که با وجود زندگی مرفه هیچ وقت احساس آرامش در زندگی نداشته باشند. زیرا فرزندان سرمایه های اصلی یک زندگی مشترک موفق هستند.

مشکلی که در بیشتر سریالهای ایرانی وجود دارد، و سریال آوای باران نیز از آن مستثنی نماند، پایان نچسب آوای باران بود. آیا همین که باران به پدرش رسید دیگر همه ی مشکلات حل شده است؟! تکلیف بقیه شخصیت های سریال چه شد!

در بیشتر سریالهای ایرانی، همیشه آدم بدهای سریال در آخر کار به جای اینکه متنبه شوند؛ یا کشته می شوند، و یا فرار می کنند. از این مدل تمام شدنها اصلا خوشم نمی آید. چرا شکیب نباید زنده بماند، تا رسوا شود و به اشتباهات خود و قتل هایی که مرتکب شد، اعتراف کند و مجازات شود! چرا زیور و نادر تا آخرین لحظه نباید اظهار پشیمانی کنند و فرار را برای خلاصی از اشتباهات خود انتخاب کنند! چرا در سریال های ایرانی هیچ راهی برای متنبه شدن نقش منفی ها وجود ندارد جز نیست و نابود شدنشان!

سال 1380 آغاز رویه تولید سریالهای مناسبتی از سوی سیمای جمهوری اسلامی است . از آن زمان تا به حال ، این روند با رشد کمی و کیفی همراه بوده ، تا جایی که امسال چهار سریال ضربان آنتن را بعد از افطار به دست گرفتند ، کیفیت سریالها در حدی بوده که اکثریت قابل توجهی از جامعه را در خانه ها نشانده، به طوری که اخباری  دلالت بر کاهش ترافیکها به خاطر تاثیر این فضای سینمایی منتشر شده و این بیانگر توان فنی سیماست که می تواند مخاطب را مجذوب خودش بکند و حتما سرمایه ای عظیم است که محصول تلاش مسئولان و دست اندر کاران مجموعه هاست.

اما باید گفت که نمایش چهار سریال بعد از افطار آیا فرصت عبادت و صله رحم را از مخاطبین نمیگیرد ؟ اگر در جوامع توده ای انسانها به صورت دانه های پراکنده در کنار هم زندگی می کنند و هستی جامعه ما در تعامل و ارتباط با یکدیگر است پس نباید آحاد جامعه را به ماندن در خانه ها عادت داد، بلکه باید با ارائه مجموعه ها یی هماهنگ با فرهنگ و آئین مردم، آنان را به صله رحم ترغیب کرد و به حضور در محافل مذهبی و عبادت تشویق کرد. بخاطر همین افزایش کمی سریالها اگر چه ناشی از توان سیما در ساخت است ولی برای مخاطب عوارض ناخوشایندی را در بردارد . به طوری که در برخی افواه ماه رمضان (ماه سریالها ) لقب گرفته است . همچنین تا قبل از سال 1380 رویه سیما با پخش قرآن و سخنرانی های مذهبی ، ترغیب و فرصت دهی به مخاطبان برای بطاعت و عبادت بوده است .

از آن سو در این ماه که بهار ایمان است برنامه سازان باید بیش از هر زمان دیگر آثار خود را با محوریت ایمان تهیه کنند و در پی ارائه تصویر دلنشین و زیبایی از دین باشند . به ویژه در این ماه به مفاهیمی چون عفو ، استغفار ، رحمت ، اتحاد مسلمین ، مشکلات جهان اسلام و ... بپردازند و اهمیت آنها را در نظر مخاطب روشن کنند.
هنرمندان ما باید بکوشند دین را زیبا و دینداران را محبوب جامع سازند تا جوانان و نو جوانان به فرهنگ و آئین خودشان آسانتر گرایش پیدا کنند ، شاید که جامعه در برابر امواج بی امان ماهواره و اینترنت مصونیت یابد .

ب زنگاه ، سریالی است کاملا معنوی که ویژه ی ماه مبارک رمضان ساخته شده و ساعت پخش آن را به خاطر نکته های عرفانی و اخلاقی و تربیتی مهمی که در این سریال وجود داره هماهنگ با ساعت افطار قرار داده اند که هیچ روزه داری از تماشای آن بی بهره نماند.

واقعا جای تقدیر و تشکر از صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران است که هر سال تلاش بیشتری در ارتقاء سطح کیفی سریال های ویژه این ماه می کند.

آداب خاک سپاری و مجلس ختم در این سریال به شیوه بسیار فوق العاده ای معرفی شده. این سریال فرهنگ اصیل ایرانی و آداب و سنن و اعتقادات را خیلی زیبا به تصویر کشیده.

در بزنگاه فرهنگ اصیل ایرانی ها کلاه گذاشتن سر همدیگر و بدبین بودن نسبت به هم است. رفتار حسنه ی یک مسلمان ریاکاری و دورویی و دروغ و دغل بازی است.

غیبت کردن ، تهمت زدن ، دو به هم زنی ، استفاده از الفاظ زشت و پرخاشگری از رفتارهای زیبای دیگری است که در این سریال از یک مسلمان ایرانی به نمایش گذاشته می شود.

مهمترین نکته ی اخلاقی در این سریال را خواهر عزیزم کوثر خانم برامون توضیح دادند که ترجیح میدم در این وبلاگ حرفی از آن به میان نیاورم.

لینک های مرتبط:

بزنگاه ؛ شوخی با اعصاب تماشاگر

بزنگاه از مرز طنز گذشته و به هجو رسیده

اعتراض شورای نظارت به سریال بزنگاه

آموزش سخاوتمندانه روش های مصرف مواد مخدر

هنر کره ای ها و خارجی ها را در فیلم هایی که می سازند می بینید!

قهرمان داستان را چنان محبوب جلوه می دهند و رفتار حسنه اش را چنان به نمایش می گذارند که خاص و عام شیفته اش می شوند. به گونه ای که تا مدت ها فکر و ذهن جوانان بیننده مشغول نقش اول فیلم ها و سریال هایشان می شود.

چند شب پیش وقتی که بازیگر نقش اول سریال امپراطور دریا به قتل رسید، به چهره ی مهمانانی که در منزمان مشغول تماشای این سریال بودند دقت کردم. همگی غصه دار شدند؛ بغض گلویشان را می فشرد. بعضی هایشان هم نتوانستند جلوی اشک هایشان را بگیرند. بعد از پایان سریال تمام صحبت هایشان درباره قهرمان این داستان بود و اینکه چقدر حیف شد که کشته شد.

خلاصه اینکه فعلا تا مدت ها حرف این قهرمان و دلاوری هایش در میان جوانان و نوجوانان مطرح خواهد بود.

قهرمانان دین ما که خیلی شجاع تر و دلیر تر از قهرمانان غیر مسلمان خارجی بوده اند! شجاعت ها و دلاوری های مولا و مقتدایمان حضرت علی علیه السلام آنقدر زیاد است که قابل وصف نیست.

کاش دغدغه ی هنرمندان مسلمان این میشد که چه سریالی بسازند که ائمه ی اطهار علیهم السلام را آنگونه که سزاوار است به جوانان بشناسانند؟ سریالی به جذابیت سریال های کره ای که افسانه ای بیش نیست. ولی داستان زندگی بزرگواران دین ما افسانه نیست، واقعیّت است.

همیشه سریال های ایرانی که مجذوب جوانان و نوجوانان شده، از دسته ای است که در قالب طنز هر چه رفتار ناشایست و زشت وجود دارد را به نوجوان و جوان ایرانی ما می آموزد. معرفی فرهنگ شیعه به جوانان، در فیلمهای ایرانی بسیار ضعیف است. دغدغه ی کارگردانان و تهیه کنندگان فیلم و سریال سیمای جمهوری اسلامی متأسفانه اسلامی نیست.

  گفت: سریال سرنوشت رو می بینی؟

گفتم: آره. داستانش قشنگه.

گفت: من مطمئنم فرزاد ( پسر آقای کامیاب )، برادر سامیه هستش.

گفتم: از کجا فهمیدی؟!

گفت: این سریال های ایرانی از همون اول آخرش معلومه. حالا این یکی اومده بپیچونه، ولی من زرنگ تر از این حرفام. میگی نه! منتظر باش آخرش را ببینی.

گفتم: به نظرم حدست درست باشه. اصلا تا سامیه برادرش را پیدا نکنه و دختر و پسرای سریال ازدواج نکنند که فیلم تموم نمیشه.

گفت: تو این سریای های ایرانی همیشه پسره با نگاه اول عاشق دختره میشه. بعدشم حتما به هم میرسند و فیلم تموم میشه.

ادامه مطلب...