دیشب مجموعه ی تلویزیونی آوای باران، بعد از کلّی هیجان و استرسی که به بیننده منتقل میکرد، به پایان رسید. نظرات مختلفی درباره ی این سریال وجود دارد، بعضی ها از تماشای این سریال راضی هستند و نکات مثبت خوبی از آن کسب کردند. بعضی هم معتقدند که این سریال یک چیزی شبیه فیلمهای هندی بود که با واقعیت فاصله ی زیادی داشت.

به نظر من این سریال هر چند می توانست بهتر از این باشد، ولی در کلّ سریال خوبی بود و نکات آموزنده ی زیادی داشت.

پرداختن به موضوع تکدّی گری و مشکلات کودکان خیابانی، نکته ی مثبت این سریال بود که کمتر کارگردانی به آن توجه کرده است.

کودکانی که در سختی و کمترین امکانات به سر می برند، و عده ای در همان شهر در ناز و نعمت غوطه ور هستند و خبر از دور و بر خود ندارند. افرادی که فقط به فکر منافع خود هستند، و برای رسیدن به اهداف مادّی خود، حتی به نزدیکان خود نیز رحم نمی کنند.

هر چند در این سریال در مورد رفتار خودسرانه ی فرزندان بیش از حدّ غلوّ شده بود، امّا به این نکته را خوب اشاره داشت، زن و شوهری که زندگی خود را بر پایه ی مال حرام بنا نهاده اند، در آینده از هر نظر هم که به ظاهر موفق شوند، در تربیت فرزندان خود دچار مشکل می شوند. حتی پسر بزرگ خانواده که به ظاهر فردی متدیّن و مقیّد است نیز با پدر و مادر خود مشکل دارد و آنها را قبول ندارد.  همین شکست برای نادر و زیور کافیست، که با وجود زندگی مرفه هیچ وقت احساس آرامش در زندگی نداشته باشند. زیرا فرزندان سرمایه های اصلی یک زندگی مشترک موفق هستند.

مشکلی که در بیشتر سریالهای ایرانی وجود دارد، و سریال آوای باران نیز از آن مستثنی نماند، پایان نچسب آوای باران بود. آیا همین که باران به پدرش رسید دیگر همه ی مشکلات حل شده است؟! تکلیف بقیه شخصیت های سریال چه شد!

در بیشتر سریالهای ایرانی، همیشه آدم بدهای سریال در آخر کار به جای اینکه متنبه شوند؛ یا کشته می شوند، و یا فرار می کنند. از این مدل تمام شدنها اصلا خوشم نمی آید. چرا شکیب نباید زنده بماند، تا رسوا شود و به اشتباهات خود و قتل هایی که مرتکب شد، اعتراف کند و مجازات شود! چرا زیور و نادر تا آخرین لحظه نباید اظهار پشیمانی کنند و فرار را برای خلاصی از اشتباهات خود انتخاب کنند! چرا در سریال های ایرانی هیچ راهی برای متنبه شدن نقش منفی ها وجود ندارد جز نیست و نابود شدنشان!