سال 1380 آغاز رویه تولید سریالهای مناسبتی از سوی سیمای جمهوری اسلامی است . از آن زمان تا به حال ، این روند با رشد کمی و کیفی همراه بوده ، تا جایی که امسال چهار سریال ضربان آنتن را بعد از افطار به دست گرفتند ، کیفیت سریالها در حدی بوده که اکثریت قابل توجهی از جامعه را در خانه ها نشانده، به طوری که اخباری  دلالت بر کاهش ترافیکها به خاطر تاثیر این فضای سینمایی منتشر شده و این بیانگر توان فنی سیماست که می تواند مخاطب را مجذوب خودش بکند و حتما سرمایه ای عظیم است که محصول تلاش مسئولان و دست اندر کاران مجموعه هاست.

اما باید گفت که نمایش چهار سریال بعد از افطار آیا فرصت عبادت و صله رحم را از مخاطبین نمیگیرد ؟ اگر در جوامع توده ای انسانها به صورت دانه های پراکنده در کنار هم زندگی می کنند و هستی جامعه ما در تعامل و ارتباط با یکدیگر است پس نباید آحاد جامعه را به ماندن در خانه ها عادت داد، بلکه باید با ارائه مجموعه ها یی هماهنگ با فرهنگ و آئین مردم، آنان را به صله رحم ترغیب کرد و به حضور در محافل مذهبی و عبادت تشویق کرد. بخاطر همین افزایش کمی سریالها اگر چه ناشی از توان سیما در ساخت است ولی برای مخاطب عوارض ناخوشایندی را در بردارد . به طوری که در برخی افواه ماه رمضان (ماه سریالها ) لقب گرفته است . همچنین تا قبل از سال 1380 رویه سیما با پخش قرآن و سخنرانی های مذهبی ، ترغیب و فرصت دهی به مخاطبان برای بطاعت و عبادت بوده است .

از آن سو در این ماه که بهار ایمان است برنامه سازان باید بیش از هر زمان دیگر آثار خود را با محوریت ایمان تهیه کنند و در پی ارائه تصویر دلنشین و زیبایی از دین باشند . به ویژه در این ماه به مفاهیمی چون عفو ، استغفار ، رحمت ، اتحاد مسلمین ، مشکلات جهان اسلام و ... بپردازند و اهمیت آنها را در نظر مخاطب روشن کنند.
هنرمندان ما باید بکوشند دین را زیبا و دینداران را محبوب جامع سازند تا جوانان و نو جوانان به فرهنگ و آئین خودشان آسانتر گرایش پیدا کنند ، شاید که جامعه در برابر امواج بی امان ماهواره و اینترنت مصونیت یابد .