مادر ...

کلمه ی زیبایی است، که باید آن را ارج نهاد... زیرا بهشت زیر پای مادران است.

تا به حال به این موضوع فکر کرده اید که چرا بهشت زیر پای مادران است؟

فرزند حدود 270 روز در رحم مادر مهمان است و از وجود مادر تغذیه می کند و رشد می کند. تمام رفتار و کردار مادر در این ماه ها، بر روی جنین تأثیر می گذارد. به همین دلیل است که مادر می تواند تأثیرگذاری بیشتری روی فرزند داشته باشد.

مادر سرچشمه ی وجودی فرزند است. حتی اعصاب و روان مادر بر فرزندش قبل از تولد تأثیرگذار است. وقتی هم که نوزاد قدم به این دنیا می گذارد باز هم الگوپذیری اش از مادر بیش از دیگر اطرافیانش است. خصوصا در سالهای اول زندگی اش چنان از مادر خود تأثیر می پذیرد که گویا مادر فرشته ای برای کودک است و تمام کردار و رفتار و گفتارش وحی مُنزَل برای فرزند است. به همین دلیل است که اسلام برای مادر مقام و منزلت ویژه ای قائل شده است.

ولی آیا همه ی مادران به گونه ای هستند که بهشت زیر پایشان باشد؟!

کودکان مثل یک دوربین فیلمبرداری از تمام صحنه های اطرافشان فیلم می گیرند و باز پخش دارند. حجاب مادر، نحوه ی سخن گفتن مادر با نامحرم، اهمیت دادن به نماز اول وقت، حساسیّت مادر در مورد مسائل شرعی و احکام واجبی که باید رعایت کند، آداب معاشرت و برخورد با اطرافیان، نحوه ی رفتار مادر در مواجهه با ناملایمات و خیلی چیزهای دیگر که قلم از ذکر همه ی آنها ناتوان است، همه و همه در تربیت فرزند نقش بسزایی دارند.

نه تنها مادر، بلکه پدر و نوع رفتارش برای فرزند الگو و نمونه است. چگونه می توان از فرزندی که از کودکی شاهد رفتار پرخاشگرانه ی پدرش در خانه بوده، توقع داشت که وقتی بزرگ می شوند شخصیت درستی داشته باشد و درست رفتار کند!

از عالم بزرگواری ( فکر کنم آیت الله بهجت رحمة الله علیه بود ) سؤال شد: در این زمان که بچه های ما از فتنه ها در امان نیستند، چگونه آنها را درست تربیت کنیم؟

ایشان گفتند: نیازی نیست آنها را تربیت کنید. خودتان را تربیت کنید، بچه هایتان تربیت می شوند.

بعضی از ما انسانها، خودمان خوب تربیت نشده ایم، توقع داریم فرزندمان آیت الله شود. خودمان ذره ای در اصلاح رفتارهای غلط خود، تلاش نمی کنیم، آنوقت توقع داریم فرزندمان همیشه کارهای خوب انجام دهد و مرتکب هیچ اشتباهی نشود.

بیایید تا دیر نشده، از خودمان شروع کنیم، تا در آینده نگران سرنوشت فرزندانمان نباشیم.

مادر بودن خیلی لذت بخشه....

وقتی دختر کوچولوت با دستای کوچولوش صورتت رو نوازش کنه...

وقتی با همون دستای کوچولوش تیکه های موزی که روی زمین انداخته و پُرزهای فرش بهش چسبیده رو دونه دونه تو دهنت بذاره و بخنده، و تو هم برای اینکه تو ذوقش نزنی همه شونو بخوری و لبخند بزنی.

مادر بودن خیلی قشنگه ....

وقتی داری نماز میخونی سر سجاده، دختر کوچیکت بیاد کنارت بهت تکیه بده و وقتی داری تشهد میخونی، سرشو بذاره رو پاهات و به چشمات زُل بزنه. وقتی ایستادی و داری ذکر قنوت رو میخونی بره زیر چادرت و داللی کنه. چادرت رو بکشه و بخواد بغلش کنی.

هر چند از اون نماز هیچی نمیفهمی و مجبور میشی دوباره بخونیش، ولی دخترت اندازه ی تموم عالم کیف میکنه و لذت میبره و این برای مادر قشنگ ترین صحنه ی زندگیه.

مادر بودن خیلی شیرینه ....

وقتی دخترت لیوان خالی رو بیاره بده دستت و با لحن شیرین بچگانه ی خودش که تازه دو سه کلمه یاد گرفته بگه: آب بده... بده... بده...

وقتی ببینی دخترت از فرط خستگی که بعد از بازیگوشی هاش پیدا کرده، بی سر و صدا یه گوشه ی اتاق آروم خوابش ببره.

مادر بودن نعمتیه که خدا فقط به مادرها داده. قدرش رو بدونید. مادر بودن خیلی سخته .... ولی شیرینه.