گاهی میشوی آنچه نباید باشی ... تندخو، بد اخلاق و اخمو ...
بر سر دختر کوچکت فریاد میزنی... انگار دیواری کوتاه تر از آن طفل معصوم پیدا نمیکنی که عقده های درونت را خالی کنی...
میشوی ستمگری که فکر می کند چون زورش بیشتر است، باید به کوچکتر از خود زور بگوید و او را تحت سلطه ی خود در آورد...
نه... تو فقط به کوچکتر از خودت زور نمیگویی.... تو حتی به بزرگتر از خودت نیز تحکّم میکنی.... همیشه باید حرف تو باشد...
باید همه چیز بر طبق خواسته و مُراد تو باشد.... انگار همه اشتباه می کنند و همیشه حق با توست...
البته ... تو فقط گاهی اینگونه هستی.... وگرنه تو قلبی مهربان داری و همیشه دوست داری که خوب باشی... زلال و صاف باشی... رقیق باشی.... حتی خودت آن لحظه هایی که خشم بر وجودت غلبه میکند را نمی پسندی...
ای کاش میتوانستی همیشه مهربان باشی... همیشه لبخندت، دل کودک بی زبانت را شاد کند.
ای کاش کمی مهربان تر باشی... دائم دنبال عیب های ریز و درشت دیگران نگردی و اوقات خودت و دیگران را بیهوده تلخ نکنی....
ای کاش قدری.... فقط قدری صبر را توشه ی زندگی ات بسازی... تا تمام مهربانی هایت را با لحظه ای خشم، بر باد ندهی...
ای کاش می توانستی در لحظه ی خشم، کظم غیظ کنی....
امام صادق علیه السلام فرموده است: « کسی که جلوی خشم خود را بگیرد، خداوند نقص ها و کاستی های او را می پوشاند. » (جهاد با نفس / ص 236 ، ح 528 )
طبقه بندی: کظم غیظ، خشم، صبر
