محرم که میشه یه حال و هوای دیگه ای پیدا می کنیم. رخت عزا به تن می کنیم و مشغول سوگواری در عزای امام حسین علیه السلام و خاندان و یارانش میشیم. مطالعاتمون رو در زمینه ی واقعه ی کربلا و عاشورا بیشتر میکنیم و سعی میکنیم در حدّ توانمون حسین علیه السلام رو بشناسیم. حتی کتاب هایی مثل حماسه ی حسینی شهید مطهری رو که بارها خوندیم دوباره میخونیم تا آنچه رو که فراموش کردیم به یاد بیاریم.

از کربلا رفته ها خاطرات سفر زیارتی شون رو می پرسیم و همون حس و حالی رو پیدا می کنیم که اونا موقع زیارت داشتند. اگرم خودمون توفیق زیارت کربلا رو داشتیم که دیگه نورٌ علی نور ... خاطرات سفرمون رو به یاد میاریم و با لحظه لحظه اش اشک می ریزیم. حس می کنیم کنار ضریح شش گوشه ی امام حسین علیه السلام هستیم و با تمام وجود صداش میزنیم یا امام حسین .... جونم به فدات... دستمو بگیر ...

هر روز زیارت عاشورا میخونیم و غرق در معنا و مفهوم این زیارت میشیم. وقتی به عمق این زیارت فرو رفتیم با جرأت تمام میگیم : اِنّى سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکُمْ ...

میگیم یا امام حسین من با کسی که دوست تو هستش دوستم. دیگه بهش حسودی نمیکنم. پشت سرش حرف نمیزنم. بهش تهمت نمیزنم. براش حرف در نمیارم. من با دوستت در صلح و آرامشم، دیگه آرامشش رو به هم نمیزنم. باهاش بداخلاقی نمیکنم. لجبازی نمیکنم. بهش نیش و کنایه نمیزنم. اگه مرتکب خطایی بشه آبروشو نمیبرم. بهش امر به معروف و نهی از منکر میکنم ولی نه به گونه ای که از دین فراری بشه...

یا امام حسین من با هر کسی که با تو دشمنی و عناد داره مبارزه می کنم. نمیذارم خون شما و شهدای اسلام پایمال بشه. در مقابل بی دینی ها و حرمت شکنی ها سکوت نمی کنم. از امر به معروف و نهی از منکر خجالت نمی کشم. نمیذارم دشمن بهم زور بگه. نمیذارم تحریم های بیگانه خللی در اعتقاداتم به وجود بیاره. پشت سر رهبرم هستم و تابع امر ایشون.

آیا ما واقعا اینطوری هستیم؟! بیایید سعی کنیم این دهه ی محرّم کمی بیدار بشیم. از امام حسین علیه السلام کمک بگیریم. به شش ماهه ی امام حسین علیه السلام متوسّل بشیم تا با دستای کوچولوش دستمونو بگیره.... شاید بتونیم کمی بهشون نزدیک بشیم.

التماس دعا