تکلیف ما در مواجهه با تهمت هایی که گاه و بی گاه می شنویم چیه؟

اگه یک نفر اومد پیش ما و درباره شخصی صحبتی کرد، ما چه وظیفه ای داریم؟

آیا چون درباره اون خبر اطلاعاتی نداریم باید در مقابل گوینده سکوت اختیار کنیم؟

یا اینکه بگوییم: « من چه می دونم؟ شاید اینی که میگی درست باشه، شایدم درست نباشه؟ »

یا اینکه هر جا نشستیم بگیم همچین حرفی شنیدم، حالا راست و دروغش را نمی دونم. الله أعلم.

چیکار باید بکنیم؟ آیا این روش هایی که گفتم صحیحه؟

خداوند متعال در قرآن کریم به ما مسلمان ها سفارش می کنه که شما شرعا وظیفه دارید که هر تهمتی نسبت به یک مسلمان شنیدید مادامی که بیّنه و دلیل شرعی برای اون اقامه نشده بگویید این دروغ است.

فقط وقتی شرعا ثابت شد و یقیتن پیدا کردیم ( مثلا در مورد زنا چهار شاهد عادل و در مورد غیر زنا دو شاهد عادل شهادت دادند که ما به چشم خودمان دیدیم و یا به گوش خودمان شنیدیم ) آن وقت وظیفه مبارزه داریم.

تا زمانی که بیّنه شرعی نیست، نه حق داریم اون سخن را جایی بازگو کنیم و نه حق داریم بگوییم :« نمی دانیم، چه می دانیم، شاید هست، شاید نیست. » و نه حق داریم سکوت کنیم.

بلکه وظیفه داریم بگوییم دروغ است.

هر وقت شرعا ثابت شد ، آن وقت وظیفه ی ما مبارزه است، البته در بعضی از مسائل حاکم شرعی باید وظیفه اش را انجام بدهد و ما وظیفه ای نداریم. ( مثل مورد زنا )

لولا إذ سمعتموه ظنّ المؤمنون و المؤمنات بأنفسهم خیرا و قالوا هذا إفک مبین. ( آیه 12 سوره نور )

( آیا سزاوار نبود که چون از منافقان چنین بهتان و دروغها را شنیدید مردان و زنان مؤمن حسن ظنّشان درباره یکدیگر بیشتر شده و می گفتند: این دروغی آشکار است. )

اینهایی که گفتم صحبت های شهید مطهری در تفسیر سوره نور است.

چند نفر ما به این حرف ها توجه می کنیم؟ چرا یک حرفی که معلوم نیست راست هست یا دروغ خیلی سریع همه جا پخش میشه و بعد از اینکه آبروی مؤمنی رفت تازه معلوم میشه قضیه دروغ بوده و هیچ کس قبل از افشای دروغ از اون مؤمن حمایت نکرده و هر جا حرفی شنیده گفته: الله أعلم. من چیزی در این باره نمی دونم. و تازه خودش هم ناخواسته در انتشار اون خبر کذب شریک شده.

لو لا فضل الله علیکم و رحمته فی الدنیا و آخرة لَمَسَّکم فیما افضتم فیه عذاب عظیم. ( آیه 14 سوره نور )

اگر نبود برای شما مسلمان ها فضل و رحمت الهی در دنیا و آخرت، هر آینه می رسید به شما عذاب عظیم هم در دنیا و هم در آخرت ( درباره آن چیزهایی که بدون دلیل حرف زدید. )